کتاب مقدس!
یه جایی گفته بودم :
نوشتن مثل حرف زدن با دریاست، مثل رقصیدن دربادست، مثل گریه کردن درباران است. تو به ساحل نمی روی؟ ... نمی رقصی؟ ... بغضی نداری؟
حالا یکی باید اینو خیلی جدی و نه شاعرانه از خودم بپرسه .... آقا ! تو چرا به ساحل نمیری ؟ حتمن مرخصی نداری یا حس و حال؟ خب چرا نمی رقصی؟ اینم شاید چون باد نمیوزه! آره؟ یا همراه نداری؟ حالا اینا هیچی، چرا گریه نمی کنی؟ لابد بغضت نگرفته، بارون که خب نمی باره، شایدم گریه کردن بلد نیستی؟ یا اساسن تو هم ازون دسته آدمایی هستی که فکر می کنن این دوتای آخری کار خانماست و برای مرد عیبه؟!
منم جواب می دم تو آزادی هرجوری دوست داری فکر کنی عزیزم ولی سوالت خیلی قسنگ بود! و مامان (کودکانه بخونید) اما راستش دارم روی موضوعات مربوط به پست قبلی " فریادهای زنانه " کار می کنم ، درخلالش یه وقتایی که خیلی حالم گرفتس به شاهنامه سر میزنم اگه من آدم خیلی احساساتی بودم می گفتم شاهنامه، قرآن ما ایرانیاست اما نه! مذهبیش نکنیم، بهتره این کتاب بار تقدس و تابو به خودش نگیره، بذاریم این کتاب همچنان تاریخ تمدن ایران و جهان باقی بمونه، بذاریم وقتی از همه جا بریدیم و تکیه گاهی نداشتیم، وقتی عربا هم طردمون کردن!! بهمون عجوز و مجوز گفتن و به احساس ما توهین کردنو ازما غنیمت جزایر و باج و خراج خواستن، وقتی تو دنیا، ایرانی بودن عار شد! به خویشتن خویش برگردیمو دست کم خودمونو، گذشتمونو مرور کنیم ببینیم اصلن ما کی بودیم ؟؟ کی هستیم ؟؟ با کیا داریم این روزای سرد و تاریک رو پشت سر میذاریم؟ اونوقت شاید به این نتیجه رسیدیم که حقه مونه! اما آیا واقعن حقمونه که اینگونه بگذرد این روزگار ؟!
دل شاه گشت از فرامرز شاد همی کرد با او بسی پند یاد
بدو گفت پروردهی پیلتن سرافراز باشد بهر انجمن
تو فرزند بیداردل رستمی ز دستان سامی و از نیرمی
کنون سربسر هندوستان مر تراست ز قنوج تا سیستان مر تراست
گر ایدونک با تو نجویند جنگ برایشان مکن کار تاریک و تنگ
بهر جایگه یار درویش باش همه رادبا مردم خویش باش
ببین نیک تا دوستدار تو کیست خردمند و اندهگسار تو کیست
بخوبی بیارای و فردا مگوی که کژی پشیمانی آرد بروی
ترا دادم این پادشاهی بدار بهر جای خیره مکن کارزار
مشو در جوانی خریدار گنج ببی رنج کس هیچ منمای رنج
مجو ایمنی در سرای فسوس که گه سندروسست و گاه آبنوس
ز تو نام باید که ماند بلند نگر دل نداری بگیتی نژند
مرا و ترا روز هم بگذرد دمت چرخ گردان همی بشمرد
دلت شاد باید تن و جان درست سه دیگر ببین تا چه بایدت جست
جهانآفرین از تو خشنود باد دل بدسگالت پر از دود باد
ای فریدون ! برخیز و بایست بر ستیغ دماوند و بگذار فریادت بپیچد در البرز کوه که ای ....
منم آن ایرانی پاکزاد که نامش افسانه وار در یادهاست تو اصلت به کجاست؟ و چه کسانی ترا پرورده‌اند؟
... و اکنون که با دانش و خرد بر سیطره جهان گسترده ای امنیت و آرامش را از غربی ترین نقطه حکمرانی سلم تا شرقی ترین نقطه فرمانروایی تور، و خون سیاوش به خون ایرج پیوسته تا دشتهای جهان را گلگون کند از لاله های سرخ، و شقایق هایی که یادگاری است از روان پاک زنان این سرزمین تا فراموش نکنی عشق را و عاشقی را ، بر تو درود و بر روان کیخسرو که می‌گوید ایدر، فرامرز ایدرکه تو بر گوشه کوچکی ازین سرزمین فرمانروا گشته ای، از کهنوج تا سیستان و سراسر ملک هندوستان، پس بپای! بپای که بزرگی و کوچکی حاکمیت تو مهم نیست، مهم اینست که بدانی اصالتت را و باور کنی که ما برای جنگ و آشوب بازومند نیستیم، و باور کنی که با خرد ...
